Jarenlang leefde ik mijn leven zoals ik dacht dat het hoorde
Hoi, mijn naam is Aletta..
Jarenlang leefde ik mijn leven zoals ik dacht dat het hoorde. Opgegroeid in een dorp waar vooral de overtuiging heerste: ‘Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’.
Dus zorgde ik er (onbewust) wel voor dat ik niet teveel opviel. Want dan liep je het gevaar om buiten de boot te vallen. Ik heb mezelf dus aangeleerd om me aan te passen.
Ik leek wel een soort kameleon. Ik was steeds iemand anders, afhankelijk van de situatie. Wanneer ik dacht dat iemand mij te bescheiden vond, dan probeerde ik juist meer van mezelf te laten horen.
Of als ik dacht dat iemand mij ’teveel’ vond, dan hield ik me juist meer op de achtergrond. Ik paste me aan, aan de groep waar ik me in bevond.
Hoorde ik een andere moeder zeggen dat rijstwafels slecht zijn voor je kind, dan ging ik dat helemaal uitzoeken en kreeg mijn kind ook geen rijstwafels meer.
Ik was enorm perfectionistisch, vanuit de overtuiging: ‘Ik moet het goed doen, anders ben ik niet goed genoeg’. Vooral in het moederschap vond ik dit ingewikkeld. Ik keek hoe andere moeders het deden en dat nam ik dan voor waarheid aan. Zo zou het wel moeten dus ging ik dat ook doen.
Ik ontwikkelde ook doorzettingsvermogen vanuit de overtuiging ‘niet opgeven, want dat is zwak’. Ik vroeg mezelf nooit af of ik nog wel door kon. Had ik wel zin in die verjaardag of dat feestje? Was ik toch niet moe? Nee, ik ging gewoon door. Ver verwijderd van wat ik zelf zou willen. Ik dacht gewoon echt niet na over de vraag waar ik nu behoefte aan had. Ik ging gewoon door.
Ik had een grote mate van wilskracht ontwikkelt. Jarenlang op wilskracht je leven leiden eist op een gegeven moment wel zijn tol. Ik merkte dat alles me steeds meer energie kostte.
Omdat ik zo voorbij mijn eigen gevoelens was gegaan, werd het ook steeds drukker in mijn hoofd. Er kwamen steeds meer gedachten over hoe het leven (moederschap, een relatie, loopbaan) dan precies hoorde te zijn.
Hoorde ik een andere moeder bijvoorbeeld zeggen dat rijstwafels slecht zijn voor je kind, dan ging ik dat helemaal uitzoeken en kreeg mijn kind ook geen rijstwafels meer.
Of als ik bij iemand kwam die in mijn ogen haar huishouden helemaal spik en span had, dan ging ik thuis ook direct aan de slag want dan moest het bij ons ook zo zijn.
Of ik zag andere stelletjes of gezinnen leuke dingen met elkaar doen, dan dacht ik dat wij dat ook moesten doen om een gelukkig stel of gezinnetje te zijn.
Ik probeerde steeds iets na te streven wat ik om me heen zag gebeuren. En vervolgens was ik ook uren bezig in mijn hoofd met de vraag of ik het wel goed had gedaan. Had ik geen rare dingen gezegd in dat gesprek met de buurvrouw? Heb ik tijdens de vergadering nu niet de indruk gewekt dat ik dat werk niet kan? Vind de leerkracht mij wel een betrokken ouder? Ik had de lat voor mezelf enorm hoog gelegd. Eigenlijk was het nooit goed genoeg en dat maakte me weer onzeker. Ik was totaal verwijderd van de vraag wat ik eigenlijk zelf wilde.
Het putte me uit.
Ik verlangde naar rust in mijn hoofd. Tevreden kunnen zijn met hoe het nu is. Niet meer bezig zijn met de verwachtingen van een ander of mijn eigen ideeën over hoe het hoort.
Ik ben gaan onderzoeken wie ik nu werkelijk ben, wat ik wil, welke gedachten en overtuigingen mij in de weg zitten
Ik heb hulp ingeschakeld. Ik ben gaan onderzoeken wie ik nu werkelijk ben, wat ik wil, welke gedachten en overtuigingen mij in de weg zitten. Ik heb geleerd wat ik mag loslaten en heb geleerd om zo dicht mogelijk bij mezelf te blijven.
Lukt dat nu altijd? Nee zeker niet! Dat is een illusie. En dat hoeft ook helemaal niet. Gevoelens als onzekerheid, machteloosheid, eenzaamheid, boosheid en verdriet horen ook bij het leven.
Doordat ik nu ‘wakkerder’ ben om deze gevoelens te herkennen kan ik ze beter omarmen om vervolgens keuzes te maken die voor mij goed zijn.
Ben ik hiermee egoïstisch geworden? Nee zeker niet! Ik kan zeggen dat ik nu juist meer vanuit mijn hart kan geven. Niet meer omdat ik denk dat ik iets moet geven, maar omdat ik voel dat ik iets wil geven. Dat ik iets te geven heb.
Ik vind het zo’n ontzettend prachtige reis waarin ik iedere dag mag leren over mezelf en het leven.
Mijn doel is inmiddels om iedere vrouw die mooie reis te laten ervaren en helemaal te ontdekken en te zijn wie je werkelijk bent.
Ik heb inmiddels de opleiding systemische coaching afgerond en ben nog bezig met de opleiding tot emotiecoach. In combinatie met mijn jarenlange ervaring als maatschappelijk werker ben ik goed in staat om zorgvuldig naar je te luisteren, je vraagstuk helder te krijgen en samen te kijken welke interventies passend zijn voor jouw vraagstuk en wat bij jou past als persoon.
Nog leuk om te weten over mij..
Samen met mijn man en 3 kinderen van 8, 6 en 3 jaar oud wonen we in Meppel. Ik ben regelmatig te vinden in één van de restaurants of op een terras van Meppel om gezellig te eten met mijn gezin of met vrienden. Ik hou van gezelligheid, wijntjes drinken, kletsen en wandelen. Maar ik ben ook iemand die best wat ‘alleen’ tijd nodig heeft. Even alleen met een kop thee of een wandeling. Luisteren naar de stilte. Daar kan ik enorm van opladen.
◊ Ik ben verslaafd aan het luisteren van podcasts.
◊ Tot 3 jaar geleden zeiden we dat wij NOOIT zouden kamperen. Totdat we een keer een vouwwagen hebben gehuurd.
Nu kamperen we met de tent 4 tot 5 keer per jaar.
◊ Ik ben helemaal fan van courgettesoep. Iedere week staat dit op het menu.
◊ Onze reizen naar Azie en Afrika smaken naar meer. We dromen van een reis met ons gezin naar Afrika.
Genoeg over mij! Ik ben oprecht benieuwd naar jouw verhaal! Waar loop je nu tegenaan?
Waar verlang je naar? Wat zijn je belemmeringen?
Deel het met me door het onderstaande formulier in te vullen. Ik reageer binnen 2 werkdagen op je bericht.
Ik kijk er naar uit!